In De Grote Kerk in Vreeland is ieder jaar een bijeenkomst voor Dodenherdenking. Na de dienst zijn de aanwezigen in een stoet naar het Oorlogsmonument gelopen, waar door burgemeester Ap Reinders en kinderburgemeester Elis Yikilmaz bloemen zijn neergelegd. 

De Grote Kerk is bijna vol, er zijn zo'n 100 aanwezigen. Zowel jong als oud is te zien, en beide dragen bij aan de herdenkingsdienst. Zo draagt Bauke het gedicht 'Vergeet niet' van Sonja Kleij voor, en vertelt Kees over de stakingen van april en mei in 1943.

 Waar vorig jaar een Syrische vluchtelinge haar oorlogsverhaal vertelde, is het dit jaar niet gelukt om iemand anders te vinden. De organisator vertelt dat ze hun best hebben gedaan om vandaag een Oekraïense vluchteling te laten spreken. ''Er was geen onwil, maar het zou te belastend voor ze zijn.'' Wel zijn enkelen van hen in de zaal aanwezig. De gemeente Stichtse Vecht huisvest op dit moment 370 Oekraïners. 

Na een kleine halfuur gaat iedereen naar buiten, krijgen ze nog een bloem mee die ze straks bij het monument kunnen neerleggen en begint de stille tocht. Onderweg ernaartoe haken nog een paar anderen aan. De aanwezige Oekraïense vluchtelingen lopen ook mee. 

Ter plekke begroet de Muziekvereniging De Vecht alle aanwezigen met passende muziek en begint het programma voor de twee minuten stilte. Het is voor het eerst dit jaar dat de dochter van de gesneuvelde A.C. de Bruin, wiens naam op het monument is gegraveerd, haar verhaal doet. Ze vertelt hoe zwaar het was toen haar vader wegviel, en dat op zo'n jonge leeftijd. Hij was schrijver. Erna is het de beurt aan burgemeester Reinders die met name de jongeren waarschuwt voor polarisatie en bewustwording wil geven. ''Want vrede en vrijheid zijn werkwoorden.''

Kinderburgemeester Elis vertelt na de dienst dat ze vandaag nooit zou vergeten. ''Een krans leggen kan niet iedereen elke 4 mei doen.'' Ondanks haar 12 jaar is ze zich zeer bewust van oorlog en wat het doet. ''Mijn moeders opa heeft ook meegevochten met de oorlog, dan ga je er wel over nadenken.'' Zelf merkt ze in haar omgeving dat anderen zich goed verdiepen in de oorlog, de situatie in Oekraïne maakt je daarvan bewust. ''Op school besteden we ook veel aandacht aan de Tweede Wereldoorlog.'' Elis was zonet niet zenuwachtig, ze vond het erg leuk om de krans neer te leggen. Ze wil iedereen een hart onder de riem steken: ''Hou moed.''